Η απάντηση είναι πολύ. Αρκεί να σκεφτεί ο καθένας από μας πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζει καταστάσεις και προβλήματα όταν τον αφορούν άμεσα σε σύγκριση με όταν αφορούν ένα πολύ κοντινό του πρόσωπο. 'Όλοι λίγο πολύ , ανάμεσα τους και εγώ , έχουμε αφιερώσει άπειρο χρόνο παρέα με έναν καφέ ή μια μπύρα ακούγοντας τους φίλους μας να μιλάνε για πράγματα που τους απασχολούν (ιδίως για τα προσωπικά τους) και πάντα αρχίζουμε ή τελειώνουμε την κουβέντα με την all time classic ατάκα :
<< μη σε νοιάζει , δεν αξίζει ... >>.
Έρχεται όμως η στιγμή που οι ρόλοι αντιστρέφονται . Εδώ που ήμουν είσαι και εκεί που είμαι θα ρθεις δε λένε; Έτσι λοιπόν όταν εμείς έχουμε αντίστοιχα το πρόβλημα και ακούμε από τον κολλητό ή την κολλητή να μας λέει ότι δεν αξίζει λέμε το επίσης κλασικό : <<δεν καταλαβαίνεις>> ... Υπάρχει άραγε εξήγηση για αυτή την ιδιαιτερότητα που εμφανίζουμε στην καθημερινότητα μας;
Και βέβαια! Λογική vs συναίσθημα. Όταν κάτι μας αφορά έμμεσα ή λαϊκιστί <<όταν είμαστε στην απέξω>> υπερισχύει η λογική μας και η ανάγκη μας να βοηθήσουμε το φίλο ή τη φίλη μας να προχωρήσει παρακάτω και να συνεχίσει τη ζωή του σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Όταν όμως εμείς οι ίδιοι έχουμε το θέμα , είναι αυτό το άτιμο το συναίσθημα που δε μας αφήνει να δούμε καθαρά όπως κάνουμε <<όταν είμαστε στην απέξω>>.
Η ουσία λοιπόν είναι ότι έτσι είμαστε φτιαγμένοι . Πάντα θα αντιδρούμε διαφορετικά στα πράγματα που μας αφορούν άμεσα σε σύγκριση με αυτά που μας αφορούν έμμεσα. Άλλωστε όσο σκληρός και να είναι κάποιος με τους άλλους, με τον εαυτό του σίγουρα θα ναι πάντα πιο σκληρός. Σοφός λοιπόν αυτός που είπε :
<< εύκολα μιλάει όποιος δεν είναι στο χορό , όμως τι τράβηξε η ψυχή μου το ξέρω μόνο εγώ >>
To be continued...
Γιώργος Πουλορινάκης