Θυμάσαι;

Ανθρώπινος εγκέφαλος: το πιο περίπλοκο και μυστήριο πράγμα!

Με τις αναμνήσεις τι γίνεται; Ποιες επιλέγουμε να κρατάμε και ποιες όχι; Γιατί αυτές; Και όταν πια τα χρόνια θα έχουν περάσει ποιες θα έχουμε συγκρατήσει;

Επιστήμονες υποστηρίζουν πως οι πιο έντονα χαραγμένες μνήμες μας οφείλονται σε εξωτερικά ερεθίσματα ( για παράδειγμα από κάποιον ήχο, ή από ένα άρωμα) ή στο έντονο συναίσθημα που μας προκαλείται εκείνη τη στιγμή.

Το κατά πόσο αυτές θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν στη διάρκεια της ζωής μας, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Ίσως να εξαρτάται και με το κατά πόσο εμείς οι ίδιοι θέλουμε να θυμόμαστε κάποια πράγματα.

Θεωρώ πως όλοι έχουμε «κλειδώσει» καλά στο μυαλό μας  τουλάχιστον μία χαρούμενη ανάμνηση και μία άλλη που να μας προκαλεί στεναχώρια ή θυμό. Κάποιες φορές πιάνουμε τους εαυτούς μας να λένε ότι αυτές θα τις θυμόμαστε για πάντα ό,τι και αν γίνει. Μα πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι για κάτι τέτοιο; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Δυστυχώς ή ευτυχώς!

Ο χρόνος κυλά, οι καταστάσεις πάνε κι έρχονται και εμείς αλλάζουμε. Μαζί με εμάς αλλάζει και ο τρόπος που σκεφτόμαστε και πράγματα τα οποία είχαμε κρατήσει μέσα μας σταδιακά, δειλά δειλά υποχωρούν για να αντικατασταθούν από καινούργια. Στιγμές που αποτυπώθηκαν σε μια εικόνα, στιγμές πολύτιμες και μοναδικές βλέπουμε να ξεχνιούνται και να παίρνουν τη θέση τους κάποιες πιο πρόσφατες.

Ό,τι είμαστε τώρα το οφείλουμε στις αναμνήσεις. Αυτές μας στιγμάτισαν, αυτές μας έκαναν έτσι, είτε μας αρέσουν ή όχι, είτε μας αρέσει ο εαυτός μας τώρα είτε όχι.

Είναι τα κεριά του Καβάφη. Οι αναμνήσεις παρουσιάζονται σαν κεράκια ταπεινά που φωτίζουν την ψυχή μας. Λάμπουν, μας δίνουν δύναμη, αλλά κάποια στιγμή θα σβήσουν. Μετά μένουν μόνο τα στίγματά τους, που φανερώνονται στα μάτια μας, στις πράξεις μας. Στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε καταστάσεις. Αυτές είναι που στην ουσία μας καθορίζουν.

Γι' αυτό φροντίστε να δημιουργείτε στιγμές όμορφες, όσο πιο έντονες γίνεται, που θα είναι ικανές να ανταγωνίζονται άλλες σε κάποια χρόνια από τώρα...

Ειρήνη Βαρυτιμιάδου