Γι’ αυτό είμαστε απαιτητικοί μαζί τους!

Ακόμη ένα ντέρμπι «αιωνίων» στο μπάσκετ έχει περάσει πλέον στην ιστορία. Ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε δίκαια νικητής για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες απέναντι στον Ολυμπιακό. Κερδισμένοι ψυχολογικά οι «πράσινοι», αλώβητοι οι Πειραιώτες όσον αφορά τη διατήρησή τους στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτό που δεν κέρδισε για ακόμη μία φορά όμως είναι το άθλημα.

Δέχομαι πως για το μεν «Τριφύλλι» η σεζόν είναι... στραβή εξ’ αρχής λόγω της αλλαγής προπονητή και της καταφανούς έλλειψης συνοχής και χημείας, για τους δε «ερυθρόλευκους» το χθεσινό ματς δε μπορεί να αποτελεί το κατάλληλο δείγμα για να κριθούν, μετά τους πολλούς τραυματισμούς. Αυτά είναι τα δεδομένα.

Σε αυτό που συμφωνούμε όμως όλοι νομίζω, είναι πως οι δύο ελληνικές ομάδες ιστορικά και βάσει της πορείας τους μέχρι σήμερα, είναι από τις κορυφαίες της Ευρώπης. Αυτό αποτελεί την πρώτη πηγή απαιτήσεων του κόσμου για παραγωγή σωστού και όμορφου μπάσκετ. Από εκεί και πέρα, παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν, τα ρόστερ που έχουν να διαχειριστούν Τσάβι Πασκουάλ και Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν είναι σε καμιά περίπτωση τυχαία. Απαρτίζονται από παίκτες με περίσσιο ταλέντο και ποιότητα και επειδή δεν έχουν τα τρομερά παχυλά συμβόλαια των μονάδων της ΤΣΣΚΑ, της Φενέρ και της Ρεάλ, δε σημαίνει πως είναι «χθεσινοί» ή φτηνοί. Οι δύο κόουτς επίσης είναι εγνωσμένης αξίας, με πολλές δυνατότητες και ιδιαιτερότητες βέβαια. Προπονητές που εδώ και χρόνια δείχνουν πως και πλάνο αγωνιστικό στο παιχνίδι τους μπορούν να έχουν και ξεκάθαρα «θέλω».

Η απαίτηση που έχουμε και πρέπει να έχει όλος ο κόσμος από αυτές τις δύο ομάδες όμως, δεν πρέπει να είναι απλά να κερδίζουν και ας γίνεται αυτό με 60 πόντους από δυο παίκτες στη μία περίπτωση και με αλλοπρόσαλλες επιλογές στην άλλη.

Ο Παναθηναϊκός χθες (30/1) ήταν για τουλάχιστον 25 λεπτά απογοητευτικός επιθετικά. Επιβίωνε μόνο από την ευστοχία του, σεσημασμένου και τρομερού τον τελευταίο μήνα, Κέι Σι Ρίβερς και του «καυτού» Κρις Σίνγκλετον. Ο Τζέιμς κρατούσε υπέρ του δέοντος, σε ακόμη ένα ματς, τη μπάλα στα χέρια του σε κάθε επίθεση και οι γηπεδούχοι έδειχναν πως αν με κάποιο τρόπο τους σταματούσε ο αντίπαλος από την περιφέρεια, θα είχαν πρόβλημα στη διαχείριση του αγώνα.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη, μπορεί να αξίζει ίσως όπως προείπαμε ένα ελαφρυντικό λόγω των σημαντικών απουσιών, οφείλει όμως ως ομάδα υψηλού επιπέδου –και αν θέλει να έχει ευτυχή κατάληξη η χρονιά- να βρίσκει συνεχώς τρόπους να παίρνει νίκες με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και τρόπους. Αυτό γίνεται συνήθως και εύλογα μέσα από την καλή και σκληρή άμυνα, αλλά και από την επιθετική δημιουργία και ετοιμότητα όλων των διαθέσιμων παικτών. Στη χθεσινή αναμέτρηση το σύνολο του κόουτς Σφαιρόπουλου ήταν εξαιρετικά μονοδιάστατο επιθετικά, με μεγάλα κενά στο σκοράρισμα, έλλειψη φαντασίας και καθαρού μυαλού για 30 σχεδόν αγωνιστικά λεπτά.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το «πόνος στα μάτια» να ακουστεί για πολλοστή φορά από τον φίλαθλο κόσμο, που θέλει να δει περισσότερη δημιουργία, μεγαλύτερα σκορ, ομορφότερες φάσεις. Το «αν θες να δεις σκορ και θέαμα πήγαινε δες ΝΒΑ» δεν αποτελεί ευσταθές επιχείρημα και είναι ένα λάθος ελαφρυντικό που δίνεται σε ευρωπαϊκές ομάδες για το άναρχο μπάσκετ που παίζουν, χωρίς ξεκάθαρο πλάνο στις δύο πλευρές του παρκέ. Άλλο το streetball στυλ παιχνιδιού του ΝΒΑ και άλλο το άναρχο μπάσκετ που είδαμε χθες στο ΟΑΚΑ από τους δύο «αιωνίους».

Το Γκόλντεν Στέιτ, το Κλίβελαντ, η Βοστώνη, το Σαν Αντόνιο και πολλά ακόμη κλαμπ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, έχουν συγκεκριμένα συστήματα στο παιχνίδι τους από τα οποία προκύπτει το run n’ gun, η έμφαση στη βελτίωση του transition, το υπό ποιες συνθήκες και απέναντι σε ποιους σηκώνεται για «τραβηγμένο» τρίποντο ο Στεφ Κάρι ή το πως θα γυρίσει η μπάλα για να βρεθεί το ιδανικότερο σουτ, στην κατάλληλη θέση, από τον κατάλληλο παίκτη. Δεν στηρίζονται στο αν θα τα βάλει ο Ρίβερς με κρεμασμένους τρεις πάνω του ή αν θα μπορέσει να βάλει το «πεταχτάρι» ο Πρίντεζης και πίσω «άντε να βγει και η άμυνα αυτή κάπως»!

Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, οι πολύ κακές ήττες του Ολυμπιακού με σαφώς κατώτερους ποιοτικά αντιπάλους στην Ευρωλίγκα, μόνο τυχαία δεν προκύπτουν, όπως φυσικά και το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός αγνοεί το πολύ μεγάλο «διπλό» στη διοργάνωση.

Η Ζαλγκίρις του Σάρας, η Νταρουσάφακα του Μπλατ και η Εφές του Περάσοβιτς, για παράδειγμα, δεν έχουν σε καμία περίπτωση τα ρόστερ και τη δυναμική των ελληνικών ομάδων, έχουν όμως ένα συγκεκριμένο πλάνο στο παρκέ, στο οποίο παραμένουν πιστές και στην καλή τους μέρα στην έδρα τους θα σε «σκοτώσουν».

Υ.Γ.: Προφανώς δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης για διαιτησία χθες στο ΟΑΚΑ. Κάποιους (και από τις δύο πλευρές) δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο αποδείχθηκε ανίκανο μέχρι και στο να σας κρατήσει κολλημένους μαζί του και έχετε εισχωρήσει μαζικά στα μπασκετικά δρώμενα, μην έχοντας ιδέα για τι να πανηγυρίσετε και για τι να διαμαρτυρηθείτε. 

Κυριάκος Μελλίδης