Σε προστατευόμενο... "μνημείο" ενδέχεται να ανακηρυχθεί η μεσογειακή διατροφή σε περίπτωση που ψηφισθεί από την UNESCO, καταλαμβάνοντας μία θέση στη λίστα με την Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά, όπου περιλαμβάνονται παραδόσεις, μορφές τέχνης και γιορτές από όλο τον κόσμο. Η πρόταση για την αναγνώριση της μεσογειακής διατροφής ως παγκόσμιου μνημείου κατατέθηκε από κοινού από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία και το Μαρόκο πριν από έναν χρόνο και η τύχη της θα κριθεί από τα μέλη της UΝΕSCΟ το Νοέμβριο στο Ναϊρόμπι.
Μπορεί η ίδια πρόταση είχε υποβληθεί και πριν από τέσσερα χρόνια και να είχε απορριφθεί, αλλά ο Ιταλός υπουργός Γεωργίας, Τζιανκάρλο Γκαλάν, εξέφρασε την πεποίθηση ότι αυτή τη φορά το πολιτιστικό όργανο του ΟΗΕ θα υπερψηφίσει την πρόταση.
Μάλιστα, τονίστηκε ιδιαιτέρως η παραδοσιακή διάσταση της μεσογειακής δίαιτας που, σύμφωνα με τον Τζιανκάρλο Γκαλάν, βασίζεται στη «γνώση που περνά από γενιά σε γενιά» και αποτελεί «κάτι το μοναδικό στον κόσμο το οποίο αξίζει να προστατεύσουμε» από την επέλαση του «σκουπιδοφαγητού».
Στη μεσογειακή διατροφή περιλαμβάνονται πιάτα όπως η δική μας χωριάτικη σαλάτα, η ιταλική καπρέζε (μοτσαρέλα-ντομάτα), οι μακαρονάδες, τα μαροκινά ταζίν, η ισπανική παέγια και δεκάδες άλλα εδέσματα.
Ενδεχόμενη κατοχύρωσή της στη λίστα με την παγκόσμια Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά, η οποία εγκαινιάστηκε πριν από δύο χρόνια και περιλαμβάνει 178 «πολιτιστικές εμπειρίες» - καμία μέχρι στιγμής από την Ελλάδα, θα χρησιμεύσει στη διαφήμιση των προϊόντων των χωρών αυτών, όπως το ελαιόλαδο και τα φρούτα. Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ξεκίνησε παρόμοιο αγώνα κατοχύρωσης της γαλλικής κουζίνας.
Ωστόσο, υπάρχει πάντοτε ο αντίλογος, καθώς, όπως έγραψε στη Guardian ο Τιμ Χέιγουορντ, το να υποστηρίζουμε την εξιδανικευμένη δίαιτα μιας αδιευκρίνιστης επακριβώς περιοχής επειδή τυγχάνει της μόδας, δεν προσθέτει τίποτα στον πλούτο της κοινής μας κληρονομιάς.
Ο όρος μεσογειακή διατροφή, που μειώνει τον κίνδυνο για καρδιακά και άλλα προβλήματα υγείας, δόθηκε από τον Αμερικανό διατροφολόγο Ανσελ Κιζ κατά τη δεκαετία του ΄50, εννοώντας μια διατροφή πλούσια σε φρούτα, λαχανικά, ελαιόλαδο και φτωχή σε κρέας και ζάχαρη.
Στη δεκαετία του ΄90, όμως, η Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ τον εξειδίκευσε ως τις «διατροφικές συνήθειες που χαρακτήριζαν την Κρήτη, το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης Ελλάδας και τη Νότια Ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του ΄60».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου