Μου λείπεις

 Από μικρή πίστευα στα παραμύθια και λάτρευα το τελείωμα τους. Τα περισσότερα τελείωναν όμορφα, ευχάριστα. Όμως η ζωή δεν είναι παραμύθι. Όσο και να κοπιάσεις για να την προσαρμόσεις σε αυτό που θες.
 Ένα λοιπόν παραμύθι που άρχισα να χτίζω στη ζωή μου έκλεισε νωρίς.
Ο λόγος για ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που έφυγε νωρίς από τη ζωή. Απώλεια. Για αυτή μιλάω. Πονάει αυτή λέξη. Σε κάθε περίπτωση όμως το πένθος έχει τα στάδια του. Αυτά είναι πέντε.

1)Το στάδιο της άρνησης.

 Για να διαχειριστεί κάποιος τη δυσάρεστη αυτή είδηση μίας απώλειας δυσκολεύεται να πιστέψει τι συνέβη στην πραγματικότητα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση συνήθως δεν είναι σε θέση να μιλήσουν σε άλλους, απομονώνονται και κλείνονται στον εαυτό τους.

2)Το στάδιο του θυμού. 

 Μετά την άρνηση της απώλειας ακολουθεί η επαναφορά στην πραγματικότητα. Σε αυτό το  στάδιο ο άνθρωπος καλείται να έρθει σε επαφή με τον πόνο που βιώνει. Επειδή αρκετοί άνθρωποι  δεν είναι σε κατάσταση να δεχτούν αυτόν τον πόνο, συχνά ο πόνος μετατρέπεται σε θυμό. Ο θυμός αυτός άλλοτε απευθύνεται σε άτομα του περιβάλλοντός τους αλλά κάποιες φορές και στο άτομο που έφυγε από τη ζωή. Αρκετοί άνθρωποι στη φάση αυτή αισθάνονται ένοχοι, γεγονός που τους κάνει να θυμώνουν με τον ίδιο τους τον εαυτό.

3)Το στάδιο της διαπραγμάτευσης.

  Σε αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος κατακλύζεται από σκέψεις που αφορούν κυρίως το τι θα μπορούσε να είχε κάνει προκειμένου να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Στόχος αυτής της αντίδρασης είναι να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να καταλάβει ότι  δε θα μπορούσε να ανατρέψει τα γεγονότα.

4)Το στάδιο της κατάθλιψης.

  Εδώ  ο άνθρωπος αρχίζει να συνειδητοποιεί την απώλεια που έχει βιώσει, νιώθει βαθιά θλίψη και δυσκολεύεται να ανταποκριθεί  ακόμη και τις καθημερινές του υποχρεώσεις. Σε αυτό το στάδιο οι άνθρωποι αρχίζουν να εγκαταλείπουν ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό. Άλλοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στον ύπνο ή στην όρεξή τους για φαγητό. Εάν αυτό το στάδιο δε διαρκέσει μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρείται φυσιολογικό. Ειδάλλως χρίζει βοήθεια ψυχολόγου.

5)Το στάδιο της αποδοχής.

 Οι άνθρωποι που βιώνουν αυτή την κατάσταση δεν ξεχνούν εντελώς την απώλεια που βίωσαν, αλλά μαθαίνουν να ζουν με αυτή. Συνειδητοποιούν ότι πρέπει να συνεχίσουν τη ζωή τους. Στη φάση αυτή οι άνθρωποι ανακτούν την αισιοδοξία τους και την όρεξή τους για νέες εμπειρίες. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις που ο άνθρωπος δεν θα ξεπεράσει ποτέ τον πόνο. Όπως όταν ορισμένοι γονείς χάνουν το παιδί τους.

 Οι σχέσεις στη ζωή είναι δύσκολες. Γνωρίζεις ανθρώπους κάνεις φίλους, οικογένεια. Άλλοι έρχονται άλλοι φεύγουν. Κάπως έτσι είναι ο κύκλος της ζωής. Όμως όταν φεύγουν από τη ζωή πονάς περισσότερο. Αρκετοί από εμάς έχουν χάσει κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο και έχουν βιώσει το σύνδρομο της απώλειας. Δεν το λαμβάνουν όλοι το ίδιο όμως. Ο χρόνος είναι γιατρός. Έτσι λένε και έτσι βρίσκεις το θάρρος και τη δύναμη να προχωράς και να πορεύεσαι στη ζωή. Όσο δύσκολο και να σου είναι.

  Κάπως έτσι είναι και η δίκη μου ιστορία. Έτσι και εγώ όπως πολλοί άλλοι βίωσα την απώλεια και πέρασα τα στάδια αυτά. Ίσως όχι όλα.

  Όταν κάποιος φύγει πάλι τον αγαπάς και σ’αγαπάει, πάλι σε βλέπει και πάντα θα σε προσέχει. Το μόνο κακό στην υπόθεση είναι ότι δε βλέπεις εκείνον που αγαπάς, του μιλάς αλλά δε θα σου απαντήσει. Όλοι το βιώσαμε και αν όχι θα βιώσουμε αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα. Και θα μας κάνει πιο δυνατούς.

Θα σ’ αγαπώ για πάντα Αντώνη.
Αφιερωμένο.
Άννα Φώτα