Eίναι θέμα taboo...

  "Κανείς δεν γίνεται κακούργος μονομιάς. Δεν φτάνει στο έγκλημα, παρά βαθμιαία, το ίδιο όπως και στην αρετή."

Το μεγαλύτερο αίνιγμα της δημιουργίας είναι ο άνθρωπος . Η ίδια του η ζωή αλλά και αυτά που πράττει προκαλούν ερωτήματα. Κάνει τους λόγους του πραγματικότητα , δημιουργεί νόμους και μπορεί να μεταχειριστεί τη φρόνηση του ακόμα και για πράγματα αισχρά. 
Ένα απο αυτά είναι το έγκλημα , το οποίο είναι κάτι θα τολμούσα να πω "έμφυτο". Μαζί με το ένστικτο για την επιβίωση που είχε όταν διώχθηκε από τον Παράδεισο , ανέδειξε και κάποιες άλλες ιδιότητες για το δικό του το καλό, όπως τον εγωισμό και την επιθετικότητα. Έγινε λοιπόν δεύτερη φύση του το έγκλημα , που όμως καλείται να συγκρατεί μέσα στη κοινωνία για την ηθική και ορθή ανάπτυξη της.
Σε αυτό τον βοήθησε η λογική του, ο νούς του καθώς και η δημιουργία των νόμων . Υπάρχει όμως και η πιθανότητα ο άνθρωπος παρά τη τέλεια αυτή κατασκευή του -αφού κατέχει κάτι που τον κάνει να διαφέρει απο τα ζώα , τη Λογική και το Λόγο - να χάσει αυτή του την ορθή σκέψη και να οδηγηθεί στην παράνοια, τη τρέλα , τη παραφροσύνη. Πολλές είναι οι φορές που το έγκλημα και η παραφροσύνη συνδέονται και αυτό μας παρασύρει στο να θεωρούμε αρκετά συχνά πως ο κάθε εγκληματίας " μαστίζεται " απο κάποια μορφή τρέλας.

Είναι αλήθεια πως όταν κάποιος αποφασίζει να σκοτώσει αθώο κόσμο , αυτό οφείλεται ίσως σε κάποια ψυχική πάθηση ή πάθηση του " νου ". Όμως το ότι κάποιος πάσχει ψυχικά δε σημαίνει πως είναι απαραίτητα βίαιος και επικίνδυνος. Το οτι  κάποιος είναι ψυχασθενής , παράφρων , " τρελός ", δε σημαίνει πως θα οδηγηθεί οπωσδήποτε σε μια πράξη εγκληματική . Αυτό μπορεί να έιναι ένας παράγοντας. Η κρίση από την αρχή οτι κάποιος που είναι ασθενής στη ψυχή ή στο νου θα εγκληματίσει είναι τελείως λάθος! Στη πραγματικότητα υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ κοινής πεποίθησης και αληθινών στοιχείων σχετικά με τον συσχετισμό παραφροσύνης ή γενικά ψυχικής ασθένειας και εγκλήματος και οι υποθέσεις πως υπάρχει μεταξύ τους αιτιώδης συνάφεια δεν ευσταθούν και αυτό συμβαίνει αφού δεν υπάρχουν κριτήρια αντικειμενικά που να καθορίζουν τι είναι ομαλό και τι ανώμαλο,αυτό όμως έιναι μια κουβέντα που χρειάζεται βαθιά ανάλυση .

Κάθε άτομο και κάθε προσωπικότητα είτε εγκληματεί είτε όχι , είτε πάσχει είτε όχι , αποτελεί μια μοναδική προσωπικότητα. Επομένως μοναδικά πρέπει να αντιμετωπίζεται και μοναδικά εάν χρειάζεται να θεραπεύεται. Αυτό είναι εκείνο το οποίο η σημερινή κοινωνία μας έχει ξεχάσει όταν προσπαθεί να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση και έχει αναδείξει αυτό το θέμα σε θέμα taboo αφού ακόμα και  πολλοί ψυχικά ασθενείς ή παράφρονες αρνούνται να παραδεχτούν την ασθένεια τους , διότι η ίδια η κοινωνία τους φοβάται , καθώς θεωρεί πως είναι μερικοί ακόμη "  υποψήφιοι ",εάν όχι ήδη εγκληματίες και αυτό εξαιτίας της επικινδυνότητας που μπορεί να πιστεύεται οτι έχουν. Δεν είναι σίγουρο το αν θα γίνουν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι άξιοι οίκτου ή συμπάθειας , ένα όμως έιναι σίγουρο : για να αλλάξει ο διπλανός σου , πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ...

                                                        

          Βασιλική Μάνδρου Ν.