Tι εννοείς κρίση ηλικίας από τα 20;;;

And it goes like…

Βαρύ το πάπλωμα, ανήμπορος να κουνηθεί από το κρεβάτι, ο μαύρος κύκλος μέχρι το θεό… με λίγα λόγια η καθημερινή ρουτίνα ενός συνηθισμένου φοιτητή…

Αλλά επειδή πάνω απ’ όλα είμαστε φοιτητές που σεβόμαστε τους εαυτούς μας , τον καφέ μας θα τον πιούμε. Γιατί μέρα χωρίς καφέ γίνεται;
Δε γίνεται.Και εκεί που χαλαρώνεις επιτέλους μετά από την τόσο κουραστική μέρα που είχες ( γέλασαν και οι πέτρες ναι) και απολαμβάνεις τις συζητήσεις με το κομβόι σου


( #ζούμε_ξανά_το_1^ο_έτος #κατεβάζουμε_11άδα_και_στον_καφέ ) σκέφτεσαι πως τίποτα πια δεν μπορεί να πάει στραβά. Και όμως οι φράσεις του τύπου <<θυμάστε στο 1^ο/ 2^ο  έτος που… >> ακούγονται πια σαν μαχαιριά στην καρδιά. Και θα αναρωτιέστε γιατί.

Η απάντηση παραείναι απλή. Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε συγχρόνως όλοι πως πέρασαν ήδη κάποια από τα φοιτητικά μας χρόνια  χωρίς να το καταλάβουμε. Το αποτέλεσμα : νοσταλγία και ανησυχία. Νοσταλγία γιατί κατά τους μεγαλύτερους τα χρόνια αυτά δεν γυρνούν.Ανησυχία για το τι θα γίνει με το πέρας των σπουδών μας.Να μην αναφερθώ καν στο σφίξιμο στο στομάχι που ενδεχομένως να μας πιάνει  άμα έχουμε φίλους/φίλες/αδέρφια/ξαδέρφια που μπαίνουν τελευταίο έτος ή ετοιμάζονται να πάρουν πτυχίο… ΣΚΟΥΡΑ τα πράγματα!  Εντάξει δε θα  βάλουμε και τις πλερέζες ξεκάθαρα. Και τους  καφέδες μας θα συνεχίσουμε να πίνουμε, και τις βόλτες μας θα συνεχίσουμε να κάνουμε, και στη σχολή μας θα πηγαίνουμε  γιατί πάνω απ’ όλα #EXOYME_ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ (εντάξει τώρα γέλασαν και τα πλακάκια στο μπάνιο ).

Απλά αυτή η νοσταλγία και η ανησυχία που στιγμιαία ο καθένας μπορεί να αισθανθεί σε βάζει λίγο σε σκέψεις…είπαμε μην το κάψουμε κιόλας, κρίμα είναι. 

Σχετικά με την ανησυχία για το τι γίνεται τελειώνοντας ο καθένας τη σχολή του , θα έλεγα πως ο έντονος προβληματισμός όλων επικεντρώνεται στο κατά πόσο θα καταφέρουν  να διατηρηθούν οι σχέσεις μεταξύ τους και μετά τη σχολή και όχι τόσο η επαγγελματική αποκατάσταση, τουλάχιστον προς το παρόν . Γιατί ένα από τα ασύγκριτα καλά που σου προσφέρει το πανεπιστήμιο είναι οι καινούριες φιλίες που κάνεις οι οποίες λόγω της καθημερινής συναναστροφής γίνονται ολοένα και στενότερες χρόνο με το χρόνο ( με αγάπη για το crew μου) . Αυτή η ανησυχία όμως έρχεται δεύτερη μπροστά σε αυτή την άτιμη νοσταλγία.

Και αυτή η νοσταλγία κυρίως συνδέεται με το εξής :  οι περισσότεροι σκέφτονται  μήπως δεν μπορέσουν να κάνουν σε αυτά τα χρόνια αυτά που θέλουν να κάνουν. Όμως άραγε θέλουμε εν τέλει όλοι να περάσουμε με τον ίδιο τρόπο τη φοιτητική μας ζωή; Φυσικά και όχι. Ο καθένας έχει και τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του και τα γούστα του και άλλωστε αν όλοι θέλαμε τα ίδια πράγματα τότε θα ήταν πολύ ανιαρή η καθημερινότητα μας…χωρίς κράξιμο ο ένας στον άλλο ( πάντα στα πλαίσια του κράζεις θαυμάζεις ) , χωρίς λίγη ένταση στις συζητήσεις, χωρίς διαφωνίες , και μόνο καρδούλες και ουαου στοFacebook…ούτε ένα έλεος δηλαδή ρε αδέρφια να μην πατήσουμε;

Η προφανής σκέψη που όλοι κάνουν πρώτα πρώτα είναι πως δε θέλουν να μεγαλώσουν ,θέλουν να συνεχίσουν επ’ αόριστον τα ανέμελα φοιτητικά τους χρόνια. Εν μέρει έχει μια βάση αυτή η σκέψη διότι πιθανώς όλοι έχουμε συνδέσει το τέλος των σπουδών μας με μια στροφή 180 μοιρών στην καθημερινότητα μας. Το γνωστό σε όλους << σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι>>. Και σίγουρα η ρουτίνα αυτή φαίνεται τρομαχτική και η αλλαγή μάλλον είναι αρκετά απότομη, ωστόσο η ζωή  είναι ουσιαστικά διαδοχικά στάδια καθένα από τα οποία έχει τα καλά του και τα κακά του. Συνεπώς τόσο τα φοιτητικά χρόνια όσο και αυτά που έπονται έχουν τόσο τα καλά τους όσο και τα κακά τους. 

Οπότε καταλήγουμε κάπου;

 Πιθανότατα ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Εγώ προσωπικά θα έλεγα πως καλές και οι σκέψεις αλλά επειδή όντως αυτά τα χρόνια δεν επιστρέφονται  κατ’ εμέ , ας απολαμβάνει λοιπόν  ο καθένας την καθημερινότητα του με τον τρόπο που θέλει και με τα άτομα που θέλει, χωρίς να επηρεάζεται σε υπέρμετρο βαθμό από τους άλλους. Και για τη ζωή μετά το πανεπιστήμιο το ξανασυζητάμε… Άλλη φορά…

Γιώργος Πουλορινάκης