Στην άμμο και το χειμώνα

Αφιερωμένο στους συναθλητές μου του Nicosia Beach Tennis Club.

 Θα πω για ακόμα μια φορά, ότι όποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με τον αθλητισμό έστω και ερασιτεχνικά, πρέπει να περάσει τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. 

Σε μια από τις αναζητήσεις μου στο διαδίκτυο έπεσα τυχαία πάνω σε ένα άρθρο για ένα άθλημα το οποίο δεν είναι και τόσο διαδεδομένο, το beach tennis. Το όνομά του φέρνει διάφορες σκέψεις στο μυαλό ,αλλά με τίποτα δεν μπορούσα να συνδυάσω το τένις με την παραλία. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν οι κλασικές ρακέτες της παραλίας, στις οποίες ποτέ δεν ήμουν καλός. Όμως η περιέργεια και η έντονη αγάπη για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, με <<ανάγκασαν>> να ενδιαφερθώ περισσότερο και να το εξερευνήσω φτάνοντας περίπου στην άλλη άκρη της πόλης.

Πριν αποφασίσω να μπω στο λεωφορείο και να περιμένω 45 λεπτά περίπου μέχρι να φτάσω στις αθλητικές εγκαταστάσεις που διεξάγονται οι προπονήσεις και οι αγώνες, έψαξα λίγο για την ιστορία, τους βασικούς κανόνες και τις τεχνικές του αθλήματος. Σύμφωνα με πληροφορίες το άθλημα αυτό ξεκίνησε από παραλίες της Ιταλίας πριν από περίπου 30 χρόνια. Κάτι που ενισχύει τη συγκεκριμένη άποψη είναι ότι στη χώρα αυτή , υπάρχουν αρκετοί αθλητές που ξεχωρίζουν στη διεθνή κατάταξη. Τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα το άθλημα έκανε σχετικά πρόσφατα την εμφάνισή του με αρκετούς αθλητές αλλά και απλούς παραθεριστές να το επιλέγουν ως μέσο διασκέδασης αλλά και άθλησης κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες.

Μόλις έφτασα στο χώρο με την άμμο ,διαπίστωσα ότι το γήπεδο που παίζεται το άθλημα έχει τις ίδιες διαστάσεις με αυτό του beach volley. Βλέποντας ότι το φιλέ βρίσκεται αρκετά χαμηλότερα, έμαθα ότι το ύψος του είναι στο 1,70. Αν και ήταν αρκετά ψηλό για μένα και ποτέ δεν είχα καμία επαφή με το τένις, αποφάσισα να ενδώσω στον πειρασμό και να πιάσω τη ρακέτα. Χωρίς να έχω καμία γνώση πάνω στην τεχνική του απλού τένις , οι υπεύθυνοι μου κατέστησαν σαφές ότι οι κανόνες του αθλήματος δε διαφέρουν και πολύ. Η πρώτη απογοήτευση ήταν εμφανής, νομίζω, στο πρόσωπό μου, αλλά η παρότρυνση των δασκάλων (μετέπειτα φίλων) και η υπενθύμιση πως δεν είναι απαραίτητο να έχω ασχοληθεί με το τένις με πείσμωσαν να προσπαθήσω.

Κάπου στη συνέχεια του πρώτου μαθήματος διαπίστωσα πως οι βουτιές στην άμμο ακόμα και για να σώσεις χαμένες μπαλιές είναι απαραίτητες. Άρχισα δειλά δειλά να δοκιμάζω forehand και backhand ενώ μετά από αρκετές προσπάθειες πέτυχα το πρώτο σερβις. Αυτό που διαπίστωσα από την πρώτη μου παρουσία ήταν πως <<πρωτοεμφανιζόμενοι>>, ερασιτέχνες και <<παλιοί>> ανέπτυξαν χημεία αμέσως και είχαν όρεξη να παίξουν μαζί. Η πρώτη απόπειρα για smash (το λεγόμενο καρφί) φυσικά ήταν αποτυχημένη και μάλλον κάποιοι κρατήθηκαν να μη γελάσουν.

Η ώρα πέρασε σιγά- σιγά και η άμμος που είχε κολλήσει στη φανέλα με έκανε να σκέφτομαι την επιστροφή, που δεν ήταν εύκολη λόγω απόστασης και έλλειψης μεταφορικού μέσου. Δεν έχει σημασία πώς επέστρεψα, αλλά ότι στην ερώτηση που μου έγινε αν θέλω να συνεχίσω, απάντησα αμέσως καταφατικά. Η μαγεία των ομαδικών αθλημάτων σε συνδυασμό με την όρεξη για βελτίωση της φυσικής κατάστασης έκαμψαν κάθε αντίσταση που προέβαλε η μέτρια πρώτη <<εμφάνιση>>.

Από τότε πέρασε αρκετός καιρός και πλέον δέθηκα με το άθλημα. Αν και χειμώνας και οι θερμοκρασίες είναι σχετικά χαμηλές , οι πιστοί ερασιτέχνες αψηφούν το κρύο και συνεχίζουν να ασχολούνται. Κάθε βουτιά στην άμμο για μια δύσκολη άμυνα  θυμίζει  -νομίζω- τη θέληση που απαιτούν οι δύσκολες προσπάθειες σε όλους τους τομείς. Άλλωστε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό το αποτέλεσμα δεν έχει τόση σημασία όσο η ευχαρίστηση και μερικές στιγμές ξεγνοιασιάς.

Του Σάββα Μ.