Πολύ κακό για το τίποτα...

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, οκτώ ολόκληρες μέρες έχουν περάσει από τη διεξαγωγή του ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού για το Κύπελλο Ελλάδας στο μπάσκετ και ακόμη, ένθεν και ένθεν, ασχολούνται και τσακώνονται γι’ αυτό το παιχνίδι και κατά πόσο ήταν δίκαιη η νίκη του «Τριφυλλιού», καλή ή κακή η διαιτησία, μικρής ή μεγάλης σημασίας το ματς, ομαδάρες για τελικούς ΝΒΑ ή για υποβιβασμό στην Α2!

Διόλου πρωτοφανής φυσικά κατάσταση για τα ελληνικά οπαδικά δεδομένα, ωστόσο η υπερβολή εκατέρωθεν δίνει και παίρνει από την αρχή ακόμη μίας μπασκετικής σεζόν και συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό, ενώ διογκώνεται πάντα μετά από ντέρμπι «αιωνίων» και καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος της αγωνιστικής χρονιάς.

Το φάουλ των Ολυμπιακών

Αρχικά αξίζει να αναφέρουμε πως οι «ερυθρόλευκοι» αποτελούν, με τη μέχρι στιγμής πορεία τους στη σεζόν 2016-17, ευχάριστη έκπληξη, αφού παρότι εξ’ αρχής γνωρίζαμε πως η ομάδα δεν άλλαξε πολύ σε σχέση με πέρυσι, δούλεψε περισσότερο από κάθε άλλη φορά το περασμένο καλοκαίρι μαζί και είχε στέρεες βάσεις για επιστροφή σε... υψηλές πτήσεις, οι περισσότεροι δεν περιμέναμε η παρουσία του στην Ευρωλίγκα και η θέση του στο βαθμολογικό πίνακα, μετά από 18 αγωνιστικές, να είναι αυτή που είναι.

Περνώντας όμως στα του ημιτελικού του Κυπέλλου, ο Ολυμπιακός έκανε από πολλές απόψεις ένα κακό παιχνίδι, ενώ αντίθετα οι «πράσινοι» χτύπησαν σε όλες τις αδυναμίες του αντιπάλου με τρόπο τέτοιο που δε μπορούσαν να χάσουν τη νίκη-πρόκριση. Τακτικά οι φιλοξενούμενοι, ίσως για πρώτη φορά επί Πασκουάλ, εμφανίστηκαν τόσο καλά «διαβασμένοι» κυρίως αμυντικά, ενώ η αυτοπεποίθηση και η ώθηση που έπαιρναν μέσα από την άμυνά τους, έβγαινε σε ευστοχία σε όλα τα μεγάλα σουτ που πήραν.

Ο συνδετικός κρίκος των Πειραιωτών φέτος, και στις δύο πλευρές του γηπέδου, Κώστας Παπανικολάου (κάνει πολύ καλή σεζόν και λίγοι το βλέπουν), ήταν σε κακή μέρα και αποδιοργανωμένος με τα όλα νεύρα, τις φωνές και τους τσακωμούς του ημιχρόνου. Λοτζέσκι και Γκριν, που πάντα έρχονται από τον πάγκο και συνήθως αποτελούν «κλειδιά» στις νίκες του Ολυμπιακού, δε μπήκαν στην εξίσωση του αγώνα. Ο Σπανούλης ήταν σε όλο το ματς σχεδόν έξω από τα νερά του οργανωτικά, με την aggressive άμυνα που επέλεξε ο Πασκουάλ και την όρεξη που έδειξαν οι παίκτες του, να έχει ως αντίκρισμα τα πολλά λάθη του αρχηγού των γηπεδούχων. Οι ψηλοί έκαναν συνολικά, ίσως το χειρότερό τους φετινό ματς και ο Πρίντεζης παρά το γεγονός πως πέτυχε αρκετούς πόντους, ήταν και αρκετά άστοχος στις πολλές προσπάθειες που πήρε (απόρροια του μονοδιάστατου παιχνιδιού των πρωταθλητών Ελλάδας). Στα θετικά της αναμέτρησης η εξαιρετική παρουσία του Μάντζαρη, που δείχνει ένα πολύ βασικό συστατικό που έχει η ομάδα: Βρίσκει πρωταγωνιστές διαφορετικούς σε κάθε αγώνα, κάτι που μπορεί να δώσει διάρκεια στην επιτυχημένη παρουσία στην Ευρώπη.

Η εικόνα του ημιτελικού λοιπόν από πλευράς Ολυμπιακού περικλείεται στις παραπάνω παραγράφους. Με μία τέτοια εικόνα λοιπόν, που φέτος οι Πειραιώτες στα δέκα ματς που θα δώσουν θα την έχουν μόλις στα δύο, η ήττα έρχεται φυσιολογικά, πόσο μάλιστα όταν ο αντίπαλος πραγματοποιεί πολύ καλή εμφάνιση. Άρα δε μπορεί παρά να θεωρηθούν φάουλ οι τόσες πολλές και τόσο δυνατές «φωνές» για τη διαιτησία. Κάνοντας ένα πολύ μικρό σχόλιο για τους ρέφερι, έχοντας δει όλες τις φάσεις του ματς, έκαναν αρκετά λάθη, ναι. Στα επτά λάθος σφυρίγματα όμως, σε καμία περίπτωση δεν ήταν 7-0 υπέρ του Παναθηναϊκού. Τρία υπέρ των γηπεδούχων και τέσσερα κατά, ναι ήταν. Γιατί όμως αυτό ξεφεύγει από το φυσιολογικό ενός αγώνα μπάσκετ; Και κυρίως γιατί αυτό αποτελεί δικαιολογία για την ήττα με κακή εμφάνιση;

Η μεγάλη επιτυχία του κόουτς Σφαιρόπουλου, πέραν της πολύ καλής δουλειάς που δείχνει να έχει κάνει με το στήσιμο της ομάδας, ήταν η αλλαγή νοοτροπίας και προσέγγισης των μεγάλων παιχνιδιών και των ντέρμπι με τον «αιώνιο» αντίπαλο. Τεράστια αρετή για έναν προπονητή και έναν σύλλογο να ασχολείται πρώτα με το πως θα κερδίσει και μετά με το γιατί θα χάσει. Η νοοτροπία στο Λιμάνι επί πολλά χρόνια ήταν: Θα παίξουμε το μπάσκετ μας και θα χάσουμε από τους γκρι πάλι!

Όταν παύει να σε απασχολεί η διαιτησία, τότε βρίσκεις τρόπους να νικάς όπως και να ‘χει. Λάθος σφύριγμα φάουλ στην άμυνα; Βγάλε ένα σωστό play αμέσως στην επίθεση. Τρίποντο, μέσα. Τέλος. Έσβησες το λάθος του ρέφερι. Αυτή τη λογική φαίνεται πως έχει το παιχνίδι των «ερυθρολεύκων» κυρίως στο ΟΑΚΑ πλέον, χωρίς να έχει αδικηθεί κατάφωρα από τη διαιτησία βέβαια τα τελευταία χρόνια (σε καμία περίπτωση). Όμως αυτή η νοοτροπία νικητή που βγάζει, είναι και αυτή που φέρνει τα αποτελέσματα σε κάθε επίπεδο.

Φάουλ του κόσμου λοιπόν, φάουλ και του Σφαιρόπουλου οι δηλώσεις με... νόημα, κατά διαιτητών, συστήματος κλπ., αλλά οι υγιείς φίλαθλοι του Ολυμπιακού και του ελληνικού μπάσκετ θα πρέπει να ελπίζουν πως ο κόουτς δε θα συνεχίσει να ασχολείται με το θέμα σε σημείο... Μπαρτζώκα!

Η υπερβολή των Παναθηναϊκών και το δικό τους φάουλ

Ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ ξεδίπλωσε όλο το επιθετικό του ταλέντο. Αυτό είναι δεδομένο. Έδειξε αμυντικές αρετές και κυρίως έδωσε ένα μάθημα στον εαυτό του, ότι με την κατάλληλη όρεξη και προσήλωση μπορεί να παίρνει μεγάλα ματς απέναντι σε δυνατούς αντιπάλους. Ήταν αρκετά άναρχος επιθετικά σε πολλά διαστήματα, όμως το 90% των επιθέσεών του κατέληγαν σε κάποιο μεγάλο εύστοχο σουτ ή επιτυχημένη προσπάθεια. Ο Πασκουάλ έτρεξε τον Ολυμπιακό όταν η ομάδα του επιτίθονταν και τον ανάγκασε σε σετ παιχνίδι στην άμυνα, με καλές επιστροφές. Με λίγα λόγια, η λογική τακτική επικράτησης απέναντι στους «ερυθρολεύκους».

Η υπερβολή του κόσμου της ομάδας, που απολύτως φυσιολογικά διψάει για επιστροφή στην ελίτ και τις διακρίσεις, ήταν αυτή που διακατέχει χρόνια τώρα τον Έλληνα οπαδό, που μετά από μια μεγάλη νίκη βλέπει την ομάδα του έτοιμη για το Final-4 της Ευρωλίγκας και μετά από μία ήττα με κάτω τα χέρια από τη Φενερ, τη βλέπει έτοιμη για αποκλεισμό.

Είναι ακόμη μία δύσκολη και περίεργη χρονιά για το «Τριφύλλι», με πολλές αλλαγές, καινούργια ομάδα, καινούργιο κόουτς, ποιοτικότατους παίκτες και αρκετές ελλείψεις σε καίριες θέσεις στο ρόστερ. Στοιχεία που δε σε αφήνουν να είσαι πολύ αισιόδοξος, αλλά δεν πρέπει να είσαι και απαισιόδοξος, ειδικά όσον αφορά το μέλλον. Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στο Φλεβάρη, κι όμως είναι νωρίς για να κρίνεις ως αποτυχημένη τη σεζόν και να πεις με σιγουριά που θα πάει και που δε θα πάει. Με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του Ολυμπιακού το 2012, ακόμη και με στραβά αποτελέσματα μες στη χρονιά, ακόμη και με ελλείψεις, το τέλος δεν ξέρεις που θα σε βγάλει.

Ναι στην υπομονή λοιπόν, όχι στην υπερβολή και την καταστροφολογία. Αυτό ισχύει για τους φίλους και των δύο συλλόγων, διότι και οι «ερυθρόλευκοι» πολλές φορές έχουν διάγει πορεία λαμπερή μέχρι τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, όμως έχουν κλείσει πικρά, μακριά από διακρίσεις.

Ως φάουλ των Παναθηναϊκών χαρακτηρίζεται κυρίως η περίπτωση των δηλώσεων Σφαιρόπουλου, όπου ο κόσμος εν μία νυκτί τον χαρακτήρισε από μικρό άνθρωπο έως και σκουπίδι, εκμηδενίζονται σε πολλές περιπτώσεις την αξία του. Ο προπονητής των Πειραιωτών στα πολλά χρόνια παρουσίας του στο ελληνικό μπάσκετ και στα δύο και κάτι στον πάγκο της ομάδας του ως head coach, είναι από τους ανθρώπους που έχουν προκαλέσει λιγότερο από κάθε άλλον και έχουν ψάξει λίγες φορές για άλλοθι. Η κίνησή του όντως ήταν λάθος. Ίσως ήταν κίνηση πολιτικής στο όλο παιχνιδάκι που παίζεται μεταξύ διοικήσεων. Δε μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά. Όμως σε καμία περίπτωση δεν του αξίζει ο εκμηδενισμός.

 Υ.Γ. 1: Το θέμα του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας δεν το «άγγιξα» γιατί έχει κουράσει όσο και η όλη κόντρα για τον ημιτελικό και ειλικρινά δεν πάνε τον ορίσουν στην Φινλανδία ή στις Κανάριες Νήσους; Μπάσκετ θέλουμε να δούμε.

Υ.Γ. 2: Αυτός ο τελικός έχει ξεκάθαρα τεράστιο φαβορί, όμως δεν έχει ακόμη παιχτεί και δεν έχει κριθεί ο τίτλος. Ο Άρης πρέπει να κοιτάξει να το προσεγγίσει σωστά, ώστε να διεκδικήσει ό,τι του αναλογεί. Αν μείνει απλά στο ότι «δε γίνεται στην Βόρεια Ελλάδα όπως θέλαμε, άρα χαμένη η μάχη», θα χάσει με κατεβασμένα τα χέρια από τα αποδυτήρια.

Κυριάκος Μελλίδης