και προς αποκατάσταση της ορθής μνήμης που φαίνεται να εκλείπει από το συλλογικό μας γίγνεσθαι. Έχουν περάσει μόλις 4 χρόνια από το περιστατικό των οροθετικών γυναικών και της δημόσιας διαπόμπευσής τους, που ως εκ δια μαγείας εμφανίστηκαν ή ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν στην Ελληνική κοινωνία. Τους δώσαμε τα 5 λεπτά αναγνώρισης και δημοσιότητας που τους "άξιζαν" ,εστιάσαμε με τον -όπως πάντα- επιλεκτικό φακό σε ακόμη ένα ανθρώπινο δράμα και αφού τις "απολαύσαμε" ως θέαμα στους δέκτες των τηλεοράσεων μας, ξεχάσαμε. Αυτή την απώλεια μνήμης την έχουμε πληρώσει ακριβά. Ας δούμε συνοπτικά τα χρονικά της υπόθεσης.
Αρχικά , κανένα φαινόμενο δεν ερμηνεύεται, ούτε αναλύεται έξω από το κοινωνικοπολιτικό του περιβάλλον και τις πολιτικές διαστάσεις που λαμβάνει. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι ενόψει εθνικών
εκλογών και μάλιστα σημαντικών για το μέλλον της χώρας εν μέσω κρίσης, υπήρξε κυβερνητική εντολή των υποψήφιων Υπουργού Υγείας αλλά και Προστασίας του Πολίτη σε συνεργασία με το ΚΕΕΛΠΝΟ και την Ελληνική Αστυνομία για "επιχείρηση σκούπα",η οποία με πρόσχημα την προστασία του πολίτη και την αποκατάσταση της τάξης και ασφάλειας θα καθάριζε την Αθήνα από γυναίκες οροθετικές που εκδίδονταν παράνομα με σκοπό " την επικίνδυνη σκοπούμενη σωματική βλάβη" στους πελάτες τους. Σημειωτέον, ότι οι χώροι στους οποίους διενεργήθηκε η επιχείρηση ήταν παράνομοι οίκοι ανοχής και δρόμοι ή "πιάτσες". Κάπου εδώ τα πράγματα για πολλούς ξέφυγαν. Η Αστυνομία προέβη σε δεκάδες συλλήψεις και υποχρέωσε τις γυναίκες
σε εξετάσεις βασιζόμενη μόνο στο γεγονός ότι βρίσκονταν στο δρόμο και ήταν χρόνια τοξικοεξαρτημένες, παραβιάζοντας κατ' επανάληψη το ιατρικό τους απόρρητο. Δεν υπήρχαν, όμως, βάσιμα στοιχεία
για το ποιές από τις γυναίκες αυτές ήταν και εκδιδόμενες, ώστε να διακαιολογηθεί αυτή η εντολή. Το γεγονός έλαβε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις , όταν με σχετική εντολή εισαγγελέα,
δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες των οροθετικών γυναικών σε κάθε είδους Μέσο Ενημέρωσης , καθώς "προείχε η προστασία του πολίτη και η δημόσια Υγεία" , όπως είπε ο μετέπειτα Υπουργός Υγείας.Το πρότυπο του "έντιμου ανυποψίαστου οικογενειάρχη" (ναι, ειπώθηκε έτσι ακριβώς) που ήθελε να προστατεύσει την οικογένειά του και το κύρος του σήμαινε αυτομάτως τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας άλλων. Μιας αξιοπρέπειας που μετρήθηκε σε θεαματικότητα και έγινε αντικείμενο διασυρμού.Κι'ας αποδείχτηκε αργότερα πως μόνο μια απ'τις συνολικά δώδεκα γυναίκες ήταν οροθετική εκδιδόμενη και όχι απλά χρήστρια ουσιών. Ωστόσο, η οροθετικότητα ποινικοποιήθηκε για πρώτη φορά με τόσο προκλητικό τρόπο
Είναι δύσκολο να επιρρίψεις ευθύνες, κυρίως όταν μέρος αυτής ανήκει σε διαφορετικές πλευρές. Η άκρως επικίνδυνη έως και εγκληματική στάση των εκδιδομένων γυναικών να αποκρύψουν ότι ήταν φορείς του AIDS σε καμία περίπτωση δεν απαλλάσσει τους ίδιους τους πελάτες από την ευθύνη που είχαν, αλλά αρνήθηκαν να αρθούν στο ύψος της. Το δικαίωμα του πελάτη να συνευρεθεί
χωρίς προφύλαξη βαραίνει αποκλειστικά τον ίδιο , άρα ο ίδιος καλείται να αναλάβει και τις όποιες συνέπειες. Ας ξεφύγουμε , όμως από τις ευθύνες. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα
περιθωριακά άτομα στην κοινωνία μας δείχνει πραγματικά περισσότερα απ' όσα θα φανταζόμασταν. Η διαδικασία του στιγματισμού στην οποία υποβλήθηκαν οι οροθετικές , προσέδωσε την "ταμπέλα" πρεζάκια, αποβράσματα ,σκουπίδια αλλά και οροθετικές, άρρωστες.Αν μη τι άλλο, ποτέ δε χάσαμε την ευκαιρία να κολλήσουμε "ταμπέλες". Κανένας σεβασμός
στο δικαίωμα ιδιωτικότητας, στο σεβασμό στη ζωή των ατόμων αυτών.Φυσικά, ούτε λόγος για συμπαράσταση στον άθλο που δίνουν καθημερινά τα τοξικοεξαρτημένα άτομα να κρατηθούν στη ζωή και να επιβιώσουν από τον ρατσισμό και την περιθωριοποίηση.Καμία κοινωνική-ανθρωπιστική προσέγγιση που να αναδυκνείει την πορνεία ως φυσικό ακόλουθο -αρκετές φορές- της τοξικοεξάρτησης, καθώς το άτομο χρησιμοποιεί οποιοδήποτε μέσο για να εξασφαλίσει τη δόση του και να "τη βγάλει". Οι όποιες μορφές κοινωνικής παθογένειας είναι απόλυτα εξαρτημένες και συσχετιζόμενες. Έτσι , δεν είναι και τόσο περίεργο μια γυναίκα να εκδίδεται , όταν χρειάζεται χρήματα για τη δόση της. Η μειωμένη αίσθηση της ευθύνης στην κοινωνία μας είναι ένα έξοχο παράδειγμα κοινωνικής κρίσης. Ούτε οι εκδιδόμενες, ούτε όμως οι πελάτες φαίνεται να ενδιαφέρθηκαν για την υγεία του διπλανού τους και τη δική τους πρωταρχικά.
Από την άλλη πλευρά, ποτέ μια κοινωνία δεν εκδημοκρατίστηκε περισσότερο με την καταστολή και τη βία. Όσοι υποστηρίζουν ότι αστυνομικές επιχειρήσεις, (όπως η επιχείρηση "σκούπα" ) μειώνουν την εγκληματικότητα και αυξάνουν την ασφάλεια του πολίτη , πλανώνται : το πρόβλημα απλώς μετατίθεται αλλού, είτε μεταφέρεται σε άλλες περιοχές. Δε θα μειωθούν οι παράνομα εκδιδόμενες γυναίκες στην Ελλάδα, αν δε μειωθούν δραστικά αυτοί που τις προωθούν και τα καρτέλ που τις εισάγουν στη χώρα. Η Πολιτεία, αν επιθυμεί να ενσωματώσει αυτά τα άτομα ξανά στους κόλπους της θα πρέπει να σταθεί στο πλευρό τους με ενεργά μέτρα κοινωνικής πολιτικής , με προγράμματα απεξάρτησης και προετοιμάζοντάς τους για ένα δύσκολο μέλλον. Προπαντός, πρέπει να ξεριζωθεί η αντίληψη ότι αυτά τα άτομα αξίζουν την πορεία τους, είναι τα μοναδικά υπεύθυνα για την κατάστασή τους και η κοινωνία δεν έχει υποχρέωση απέναντί τους. Όσον αφορά στα περιστατικά προ τετραετίας και στις μετεξελίξεις που είχαμε, θα ναι εκεί να μας θυμίζουν (αρκεί να μην απαξιωθούν και ξεχαστούν) τα λάθη μιας Πολιτείας που ,επηρεασμένη από κυβερνητικές και πολιτικές σκοπιμότητες , αντιμετώπισε με απάθεια ένα φαινόμενο που δίνει την εικόνα μιας αποδιοργανωμένης και σκληρής χώρας. Ελάχιστοι ήταν κοντά στους ανθρώπους αυτούς, όταν το κράτος έκανε επικοινωνιακά "πειράματα" επάνω τους και στοχεύοντας φυσικά οπουδήποτε αλλού παρά σ' αυτά που ευαγγελίζονταν.Είναι αναγκαίο να εστιάσουμε ξανά στον άνθρωπο και τις ανάγκες του, ειδικά όταν αυτός χρήζει μεγαλύτερης φροντίδας, επειδή η κοινωνία τον θεωρεί "παρεκκλίνοντα". Ο Σεφέρης έλεγε : Ο άνθρωπος είναι η απάντηση , όποια κι' αν είναι η ερώτηση. Ας αναλογιστούμε τούτη τη φράση....
Γιάννης Ζαφράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου