Μελίνα Μερκούρη (1920-1994)
Σαν σήμερα, στις 18 Οκτωβρίου 1920 γεννήθηκε η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη). Εγγονή του τότε Δημάρχου Αθηνών, Σπύρου Μερκούρη. Και ο πατέρας της όμως, Σταμάτης Μερκούρης, είχε βαδίσει στα βήματα της πολιτικής καθώς υπήρξε βουλευτής της ΕΔΑ και υπουργός.
Σε ηλικία 18 ετών η Μελίνα γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου, όπου αποφοίτησε το 1946. Αν και ακόμη στη σχολή, εμφανίζεται για πρώτη φορά στη σκηνή το 1944 ξεκινώντας έτσι το τεράστιο ταξίδι της στο θέατρο και κινηματογράφο. Με τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο το 1949, στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεοφωρείον ο Πόθος» , ενσαρκώνοντας το ρόλο της Μπλανς. Η πρώτη της κινηματογραφική δουλειά δεν άργησε, κι έτσι το 1955 πρωταγωνιστεί στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα». Η Μελίνα αποκτά διεθνούς φήμη με τη μεταφορά του έργου «Ποτέ την Κυριακή» στη Νέα Υόρκη. Μέσα από το έργο αυτό η Μελίνα γνωρίζει τον αμερικάνο σκηνοθέτη Ζυν Ντάσελ, τον οποίο και παντρεύεται το 1965. Πέρα από την καριέρα της στο θέατρο και κινηματογράφο, κυκλοφορεί πάνω από 15 δίσκους με ερμηνείες από Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Βασίλη Τσιτσάνη κ.α. .
Η Μελίνα βέβαια δεν έμεινε μόνο σε αυτά. Πάλεψε σκληρά για την ανατροπή της χούντας από το εξωτερικό, δηλώνοντας σε αμερικανικές κάμερες «Σας παρακαλώ μην πάτε στη χώρα μου». Μετά από αυτά προσπαθούν να της αφαιρέσουν την ελληνική ιθαγένεια και να κατασχέσουν την περιουσία της στην Ελλάδα. Όταν πληροφορείται γι’ αυτά δηλώνει «Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας» . Μετά την πτώση της δικτατορίας η Μελίνα επιστρέφει στην Ελλάδα. Καθώς κυλούσε στο αίμα της η πολιτική, δεν άργησε να λάβει μέρος σε όλες τις Κυβερνήσεις Παπανδρέου ως Υπουργός Πολιτισμού.
Η αείμνηστη εκστρατεία της για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα καθώς θίγεται το θέμα στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO, τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό. Δηλώνοντας πάλι ότι «Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγενείας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας μας». Συμπλήρωσε επίσης «Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα , σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δε ζω πια, θα ξαναγεννηθώ». Με τις δηλώσεις της η Μελίνα δεν έμεινε ευχαριστημένη κι έτσι το 1989 κήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή ενός νέου Μουσείου της Ακρόπολης αλλά και για τη διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Το φώς της Μελίνας Μερκούρη έσβησε στις 6 Μαρτίου το 1994.
Φυσικά όσο και να γράφω έχω τόσα πολλά να σας πω, αλλά ας μη σας κουράσω άλλο. Ας τελειώσω απλά ότι με την είδηση του θανάτου της, δημοσιεύτηκαν πολλά αφιερώματα για τη ζωή της μυθικής Ελληνίδας με το βροντερό γέλιο.
Ελένη Πιτένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου