Βρισκόματε στην εποχή των social media, στην εποχή των "προσώπων", που είναι όλα απρόσωπα, σε αυτήν που η ύπαρξη σου ως σημαντική ανθρώπινη οντότητα αποδεικνύεται από τον αριθμό των likes που λαμβάνει η εξωτερική σου εμφάνιση μέσω μιας φωτογραφίας.
Καθημερινά γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να συναντήσεις άτομο δίχως έναν ενεργοποιημένο λογαριασμό σε Facebook, Twitter, Instagram κ.α. Η τεχνολογία αλλά κυρίως εμείς, καταφέραμε να μεταφέρουμε τον "πραγματικό" κόσμο μέσα σε μία οθόνη. Πιο συγκεκριμένα, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένη με ποσοστό 84% , η χρήση εφαρμογών κοινωνικής δικτύωσης στον ελληνικό χώρο τον χρόνο που μας πέρασε. Το φαινόμενο αυτό, πολλές φορές υπερβαίνει τα όρια της λογικής, με αποτέλεσμα όλη η καθημερινότητα μας, να είναι εξαρτημένη από τα posts που εμείς ή οι φίλοι μας θα δημοσιεύσουν και ποιο αντίκτυπο θα έχουν αυτά στους άλλους. Μια απλή ανάρτηση μπορεί να καθρεφτίζει από την μία πλευρά χαρά, λύπη, φόβο, αγανάκτηση και από την άλλη να μην σημαίνει απολύτως τίποτα.
Το σημαντικότερο μας πρόβλημα είναι πλέον το "Διαβάστηκε", χωρίς απάντηση, το "ενεργός τώρα" χωρίς κανένα μήνυμα, η "φώτο" που ανέβηκε και δεν πήρε likes, το "story" που κάποιος δεν είδε και το νόημα του τραγουδιού που αυτός κοινοποίησε. Πολλοί φτάσαμε στο σημείο, κάποιες φορές να έχουμε περισσότερη δημόσια παρά προσωπική ζωή.
Κι αν τελικά, δημοσιεύουμε όσα νιώθουμε και δίνουμε το δικαίωμα σε τόσα άτομα να γνωρίζουν τα προσωπικά μας, τί είναι αυτό που καταφέρνει να δένει κόμπο την γλώσσα μας, να κόβει τα γόνατα μας όταν προκαλούμαστε να τα εκφράσουμε σε αυτόν που πρέπει; Κάπου μάλλον χάσαμε μια αξιοπρέπεια, ένα θάρρος και μια ειλικρίνεια. Μήπως ήρθε η ώρα να τα ξανά βρούμε;Ctefanie Kour
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου