Ψάχνοντας το "τέλειο"

Ο μήνας της αγάπης έφτασε, και ενώ είχα σχεδιάσει το σημερινό θέμα μου εδώ και μέρες, όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, με οδήγησαν σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Ακούγεται, λοιπόν, ότι το «τέλειο» προσφέρει την καθαυτή ευτυχία. Ακούγεται όμως, και ότι το «τέλειο» δεν υπάρχει.

Κατά την γνώμη μου, μόνοι μας φτιάχνουμε το «τέλειο». Ο καθένας για τον εαυτό του. Είναι όσα λείπουν από την ζωή μας, όσα μας οδηγούν στην ολοκλήρωση μας. 

Το «τέλειο» είναι παράλληλα και ευτυχία. Μια ζωή χωρίς άγχος, νεύρα και μιζέρια. Η καθημερινότητα που θέλεις να ζεις και όχι απλά να υπάρχεις. Αν «τέλειο» ήταν για όλους το ίδιο θα είχε εξαντληθεί και σίγουρα θα ήταν είδος υπό εξαφάνιση στον αιώνα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης που διανύουμε.

Και όταν ξέρεις τι είναι αυτό που σου λείπει, γιατί δεν ψάχνεις να το βρεις και χάνεσαι; Γιατί να επιμένουμε σε όσα τελικά δεν μας κάνουν; Γιατί να συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο; Όχι από αυτό που αξίζω, -όχι τόσο εγωιστικά(!)- αλλά, από αυτό που θέλω και χρειάζομαι. Εδώ, βέβαια μπορεί να μου πει κανείς, δεν ξέρουν πάντα όλοι τι θέλουν. Απολύτως αποδεκτό, αλλά δεν ξέρουν πότε νιώθουν χαρά, και πότε λύπη; Δεν ξέρουν αν είναι περικυκλωμένοι από στρες; Ή από την άλλη, πότε κάτι τους ηρεμεί;  

Πρόσεχε όμως,σε παρακαλώ! Ότι δεν σου κάνει, μην το πετάξεις, μην το κατακερματίσεις και μην το εκμεταλλευτείς. Άστο προσεκτικά να φύγει, άστο κάπου να το βρει κάποιος που ψάχνει το δικό του «τέλειο».

Αυτή, θα είναι η φιλανθρωπία μας ή και η ευγένεια μας αν θέλετε. Αυτή θα είναι, διαχρονικά, η ανθρωπιά μας. Και μπορεί, τελικά, να καταλάβουμε τι είναι αυτό που θέλουμε, για να γεμίσουμε τα κενά μας. Ίσως και να σταματήσουμε να είμαστε μπερδεμένοι. Δεν ξέρω αν αυτό θα πετύχαινε, και τι αποτέλεσμα θα είχε. 
Γιατί, όμως να μην το δοκιμάσουμε; 

Ctefanie Kour