Ο άνθρωπος δίνει αξία στον τόπο και όχι ο τόπος στον άνθρωπο.
(Ελληνική παροιμία)
Σήμερα γράφω για ένα θέμα που αφορά όλους τους κατοίκους της νότιας Βαλκανικής χερσονήσου, της Ελλάδα μας.
Δεν θα μιλήσω για πράγματα και καταστάσεις που μας έχει επιφέρει η οικονομική κρίση γιατί αυτά δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε , τουλάχιστον όχι άμεσα.
Θα μιλήσω όμως για την κακή νοοτροπία που επικρατεί και εξυφαίνεται γενιές ολόκληρες στην καθημερινή μας ζωή .
Οδηγοί που τηρούν τον οδικό κώδικα μόνο στις εξετάσεις .
Πεζοί που δεν διεκδικούν τις προτεραιότητες τους .
Άνθρωποι που σε χτυπούν στην προσπάθεια σου να βγεις από το λεωφορείο,το τραμ,το μετρό ή το τρόλεϊ.
Αλλά και χτυπημένοι που δεν αντιδρούν σε κανέναν και τίποτα .
Υπάλληλοι που όχι μόνο δεν εξυπηρετούν τους πολίτες από τους οποίους πληρώνονται αλλά δημιουργούν και τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας .
Πολίτες φοβισμένοι που δεν μιλούν και δεν ασκούν τα δικαιώματα τους .
Μορφωμένοι χωρίς μόρφωση.
Ήθος και ανθρωπιά.
Επιστήμονες χωρίς καμία δόση επιστημονικότητας .
Δικαστές χωρίς καμία δόση δικαιοσύνης.
Οικονομολόγοι χωρίς καμία γνώση οικονομίας.
Ιατροί χωρίς κανέναν σεβασμό στον όρκο του Ιπποκράτη.
Ενήλικοι χωρίς καμία δόση σοβαρότητας.
Ευσεβείς χωρίς καμία δόση σεβασμού.
Άτομα ρατσιστικά εντασσόμενα απέναντι σε άλλα.
Αλλά και άλλα απαθή απέναντι σε αυτά.
Νέοι χωρίς στόχους .
Γονείς χωρίς συναίσθηση .
Πολιτικοί χωρίς ευθύνη .
Δήθεν σοβαροί,μάλλον σοβαροφανείς .
Δήθεν πεπαιδευμένοι,αλλά χωρίς καμία παιδεία.
Ως νέος, άνθρωπος και Έλληνας του 21ου αιώνα αναρωτιέμαι :
Μεγάλοι αυτή είναι η κοινωνία που θέλετε για τα παιδιά σας ;
Αλλά και μικροί σε τούτη την κοινωνία θέλετε να ζήσετε την ζωή σας ;
Μια κοινωνία απάθειας που δεν αντιδρά απέναντι όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην κοινωνική ζωή;
Απέναντι σε ανθρώπους κουτσομπόληδες ρατσιστές ασεβείς και τεμπέληδες.
Σε μία Ελλάδα που κανείς δεν σέβεται κανέναν ;
-Και σας ρωτάω αυτή την Ελλάδα θέλουμε ;
-Αυτήν την ζωή θέλουμε ;
Ζωή μιζέριας με δόσεις ευτυχίας ;
Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά.
Νίκος Καζαντζάκης
Καζάκος Δ. Αλέξανδρος
Καζάκος Δ. Αλέξανδρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου