Όχι εγώ, ο τίτλος και το θέμα του κειμένου μου. Γιατί ο ίδιος έχω απαγορεύσει στον εαυτό μου να αγγίζει τη μιζέρια και την κακομοιριά. Αυτά τα βρωμερά, απεχθή πλάσματα που έχουν εισχωρήσει στο 99% της κοινωνίας και σας κατατρώνε τα σωθικά. Παντού γύρω συζητήσεις επί συζητήσεων, με περιεχόμενο που αναβλύζει άγχος, απαισιοδοξία.
Λεφτά, λεφτά, λεφτά. "Δεν έχουμε λεφτά." "Δεν είμαστε όπως ήμασταν." "Δε θα καταφέρουμε τίποτα." "Τι θα κάνουμε στη ζωή μας;" Χαλάνε σάλιο μόνο για ΦΠΑδες, ΕΝΦΙΑ, συντάξεις, μισθούς. Η γιαγιά μου; Οι παππούδες στα καφενεία; Ναι, αλλά όχι μόνο αυτοί. Αυτοί έτσι ήταν πάντα. Τα ίδια έλεγαν, τα ίδια λένε. Πλέον είναι όλοι ένα. Από φοιτητές μέχρι συνταξιούχους. Από 18 μέχρι 88 χρονών. Τρεις γενιές. Τρεις γενιές μίζερων ανθρώπων. Είναι δυνατόν; Δεν έχετε 20 ετών παιδιά τίποτα άλλο που να σας απασχολεί; Όνειρα δεν έχετε; Και αν έχετε, κάνετε τίποτα γι' αυτά; Εννοώ εκτός από το να κατηγορείτε δεύτερους και τρίτους για το ότι αποτυγχάνετε.
Το χειρότερο είναι ότι η κακομοιριά σας κυρίες και κύριοι είναι ασθένεια και ως τέτοια επηρεάζει και τους γύρω σας. Όλους όσους δε γουστάρουμε να είμαστε έτσι. Μας επηρεάζει όχι γιατί γινόμαστε το ίδιο. Σε καμιά περίπτωση. Αλλά γιατί είστε οι συνάνθρωποί μας και με εσάς συναναστρεφόμαστε. Εσάς ακούμε να... κλαίτε τη μοίρα σας. Είστε οι δικοί μας άνθρωποι. Η μαμά, ο μπαμπάς, η αδερφή, η γιαγιά, ο παππούς. Πρώτα αυτοί θέλουμε να αλλάξουν. Οι άνθρωποι που αγαπάμε περισσότερο. Γιατί εκείνους δε θέλουμε να τους κάνουμε στην άκρη. Τους θέλουμε δίπλα μας και έχουμε αρχίσει να μην τους αντέχουμε. Είναι δοσμένοι στο δικό τους μικροαστισμό. Όταν τους ρωτάς τι δεν έχουν τώρα που είχαν πριν μια δεκαετία, σου απαντούν "λεφτά". Όταν επιμένεις για να ακούσεις κάποιο επιχείρημα, δεν απαντούν τίποτα. Μέχρι εκεί φτάνει ο μέσος πολίτης σήμερα.
Αναρωτιέμαι πόσο καλά έχει στηθεί αυτή η συνωμοσία της μιζέριας, ώστε το πέπλο της να σκεπάσει όλη την κοινωνία και απλά να υπάρχουν τριγύρω μόνο φοβισμένες φάτσες και όντα έτοιμα να πεθάνουν λίγο πολύ. Γιατί συγχωρέστε με, αλλά δεν είναι και πολύ ζωντανός εκείνος που δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα στη ζωή του. Απλά αναπνέει. Δε χαμογελάει αληθινά, δεν ονειρεύεται, δεν έχει πολλές φορές καμιά αρχή και αξία. Έχει απλά υλική υπόσταση. Έγινε ένα με αυτά για τα οποία νοιάζεται μόνο. Τα υλικά αγαθά.
Δε νιώθεις λίγος φίλε μου μίζερε; Δε νιώθεις ένα απλό πράγμα προς χρησιμοποίηση; Δεν έχει σημασία ποιος σε χρησιμοποιεί. Κάποιος το κάνει ή θα το κάνει. Μακάρι να στα λένε και άλλοι αυτά, μπροστά σου, να νιώσεις ταπείνωση, μπας και ταρακουνηθείς και ξυπνήσεις. Μακάρι να λυπόσουν τον εαυτό σου όπως λυπάμαι εγώ εσένα. Είσαι η πιο θλιβερή παρουσία στη ζωή μου και δυστυχώς σε βλέπω και σε ακούω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ.
Υ.Γ.: Η εβδομάδα που διανύουμε είναι το ξεκίνημα μιας νέας προσπάθειας στον ιστότοπο τούτο, ώστε να γίνει πραγματικά το magazine που θα αξίζει και θα θέλετε να διαβάζετε. Είμαστε μια παρέα νέων, χαμογελαστών παιδιών, γεμάτα όρεξη και όμορφες ιδέες, ελπίζοντας πως ενώνοντας τις δυνάμεις μας θα σας προσφέρουμε ένα αξιοπρεπές και σωστό αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου