Η αλήθεια είναι πως ο καθένας από εμάς τρέφει μέσα του αυτήν την αίσθηση αλλά για τον καθένα είναι διαφορετική και ως προς το βαθμό και ως προς το είδος. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή: ο φόβος δεν είναι παρά ένας μηχανισμός με προστατευτικό χαρακτήρα, μια ασυνείδητη αντίδραση του οργανισμού. Διακρίνεται από την εσωτερική ένταση που μας δημιουργείται και από το συναίσθημα του άγχους. Είναι κατά βάση μια ιδέα, θα λέγαμε. Μια ιδέα που ξεκινά από το μυαλό, διαπερνά όλο μας το σώμα και στη συνέχεια εξωτερικεύεται. Φαίνεται στο πρόσωπό μας, στις κινήσεις και τις αντιδράσεις μας. Έχει τύχει ποτέ να παρατηρήσεις κάποιον τη στιγμή που διακατέχεται από αυτό το συναίσθημα; Ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Αναμφίβολα, κάποιες αντιδράσεις σε προδίδουν. Οι παλμοί της καρδιάς ανεβαίνουν, η αναπνοή γίνεται όλο και πιο βιαστική, όλο και πιο βαριά, η ροή του αίματος αυξάνεται και προκαλείται εφίδρωση. Ασυναίσθητα το άτομο, με τις κινήσεις του σώματός του, για να νιώσει ασφάλεια, φέρνει όλο και πιο κοντά τα χέρια μπροστά στο στήθος του, σαν να <<μαζεύεται>>. Άλλες φορές πάλι, ο φόβος που είναι κρυμμένος μέσα μας παίρνει μορφή στα όνειρά μας, εκεί που το ασυνείδητο κυριαρχεί, και παίρνει χώρο, γίνεται εφιάλτης. Η ακραία κατάσταση του οδηγεί σε φοβία και παράνοια.
Ένας από τους πιο γνωστούς και συνηθισμένους, είναι ο φόβος της απώλειας. Η αίσθηση της απομάκρυνσης ενός αγαπημένου μας προσώπου, ακόμα και ο θάνατος και αυτού. Σκέψεις, υποθέσεις και σενάρια καθημερινά που βασανίζουν το μυαλό και το εγκλωβίζουν. Τότε ο φόβος γίνεται εξουσία και μας τοποθετεί σε ένα κλουβί που εμείς συνεχώς ψάχνουμε να βρούμε το κλειδί για την απόδραση. Ζούμε το παρόν μέσα στο κλουβί του παρελθόντος, και ψάχνουμε να βρούμε το μέλλον σε ένα κλειδί που αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι βρίσκεται στα χέρια μας. Ο θάνατος δεν είναι η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή. Η μεγαλύτερη απώλεια είναι αυτά που εμείς ''σκοτώνουμε'' μέσα μας καθημερινά και πενθούμε όσο ζούμε. Ας εστιάσουμε στο παρόν, σχεδιάζοντας το μέλλον και έχοντας πάρει εμπειρίες από το παρελθόν. Ο φόβος θα προσπαθήσει να σταθεί εμπόδιο, αλλά όσο συνεχίζουμε να τον τρέφουμε, τόσο αυτός μεγαλώνει και το τέλος είναι κάτι που το γνωρίζουμε όλοι..
Ειρήνη Βαρυτιμιάδου